Jovan Đorđević se rodio novembra 1826. godine u Senti. Otac Filip Đorđević se uz trgovinu rado bavio ekonomijom i pčelarstvom, čak je i knjigu o tome objavio 1860. godine. Majka Ana rođena Malešević ga je naučila da čita i piše pre nego što je pošao u školu. Posle završetka osnovne škole u rodnoj Senti, pohađao je gimnaziju: prvi razred privatno kod kuće i nastavio u Segedinu, Novom Sadu i Temišvaru
Na studije filozofije odlazi u Peštu, a 1845. godine upisao se na peštanski medicinski fakultet. Tri godine studija u Pešti proveo je kao Tekelijin stipendista. Revolucionarne 1848. godine definitivno je prekinuo studije, jer je očevo imanje propalo, a stipendija od 60 f. bila nedovoljna. Sledeće 1849. godine bački veliki župan, Isidor Nikolić-Džaver, i sam poznati pisac, pozvao ga je u Sombor. Njegova prva pesma Spomen svojoj ljubeznoj sestri Milici objavljena je 1842. Prvi put je upoznao pozorišnu umetnost u Senti gde je gledao mađarsko amatersko pozorište, inspirisan počeo je da glumi sa vršnjacima. U Pešti je bio jedan od vođa srpske omladine. Sa Svetozarem Miletićem uredio je zbornik omladinskih pesničkih dela Slavjanku (1847), u kojoj je objavljena i njegova epska pesma Knez Pavo. Nije odobravao napad Miletićeve požunske grupe na prvu knjigu pesama Branka Radičevića. Prisustvovao je 1848. Majskoj skupštini u Sremskim Karlovcima. Tokom rata 1848/49. nakon što su njegovi bili zbrinuti, odvojio se od porodice i otišao je u Vranjevo, a potom u Zemun.
Od jeseni 1850. radio je u Somboru kao činovnik u kancelariji velikog župana Isidora Nikolića, a započeo je i veoma plodotvoran rad na stvaranju pozorišnog repertoara na srpskom jeziku. Sa grupom mladih ljudi 1850. osnovao je srpsko diletantsko pozorište Društvo srpskih dobrovoljaca za koje prevodi Šilerov komad Spletka i ljubav. Posle kraćeg službovanja 1851/52. u Lugošu i Temišvaru, izabran je za profesora Srpske pravoslavne velike gimnazije u Novom Sadu (1852–1857). Predavao je latinski jezik, istoriju i geografiju, a fakultativno i francuski jezik. Njegov učenik, pesnik Laza Kostić, sećao se da je bio najpopularniji i najmiliji nastavnik. Profesorski rad prekinuo je zbog spletkarenja grupe konzervativnih novosadskih građana okupljenih oko Jovana Hadžića, Vukovog protivnika. Napustio je Novi Sad i 1858. je je postao sekretar MS i urednik LMS u Pešti Uticao je na novu orijentaciju lista. Napadali su ga zbog pravopisnih novina i progresivnog duha, bio je primoran da podnese ostavku i da se vrati u Novi Sad. Od Danila Medakovića preuzeo je 1859. u Novom Sadu uređivanje “Srbskog dnevnika”, lista liberalno-demokratskog građanstva, uređivao ga je do avgusta 1864, kada su vlasti zabranile dalje izlaženje. Potom je prihvatio novi pravac, koji je najavio Svetozar Miletić u svom čuvenom tucindanskom tekstu. Jedan je od glavnih ideologa i kreatora kulturno-prosvetnih programa u Miletićevom pokretu. U “Srbskom dnevniku” objavio je dve veoma značajne serije članaka: jednu o potrebi reorganizacije MS, a drugu o nužnosti osnivanja stalnog pozorišta na srpskom jeziku. Smatrao je da moderna nacija ne može da se homogenizuje bez sopstvene kulture i negovanja jezika, kao i da je doprinos pozorišta najdelotvorniji. Inicirao je osnivanje SNP, čiji se rad održavao uz njegovo nesebično zalaganje. Bio je jedan od prvih koji su dali priloge za SNP, poklonio je 100 forinti, tom prilikom prikupljeno je 170 forinti i dva dukata. Stvarao je repertoar, birao i prevodio dramska dela, a napisao je i dramsku alegoriju Markova sablja (Sablja Kraljevića Marka).Alegorija Markova sablja, poetizovan pregled nacionalne istorije, bila je budilac nacionalne svesti Srba u Vojvodini. Preveo je ili preradio (posrbio) 25 drama sa nemačkog, francuskog i mađarskog jezikaa.
Kratkotrajno je 1893. bio ministar prosvete u liberalnoj vladi. I pored svog rodoljublja i samopregornog rada za opšte dobro trpeo je mnoge nepravde koje su bile plod ljudske pakosti, zlobe i kratkovidosti. Radikali su ga držali u zatvoru od 1. IV 1893, amnestirali su ga i pustili u januaru 1894. Bio je jedan od osnivača Srpske književne zadruge. Star i bolestan, živeo je povučeno u krugu mnogobrojne porodice i rođaka o kojima se starao. Radio je gotovo do smrti, predavao je istoriju na Vojnoj akademiji (1895–1897) i bavio se pisanjem.
Pesma Narodna himna (Bože pravde) na muziku Davorina Jenka prihvaćena je kao srpska državna himna; 1882. preradio je tekst himne. Srpsko narodno pozorište je jednu scenu nazvalo Jovan Đorđević,
