Odluka o izgradnji pruge Budimpešta – Zemun doneta je na Berlinskom mirovnom kongresu održanom 1878. god. Prugu Subotica – Novi Sad – Zemun – Savski most gradile su Mađarske državne železnice. Tokom izgradnje pruge, prokopani su tunel ispod Petrovaradinske tvrđave i Čortanovački tunel, takođe su izgrađena i dva mosta, jedan u Novom Sadu preko Dunava i jedan preko Save između Zemuna i Beograda. Deonica Subotica – Novi Sad puštena je u saobraćaj u četvrtak 05. marta 1883, a nastavak od Novog Sada do Zemuna 10.12.1883. god. Odziv Novosađana je bio masovan i vladala je opšta euforija Iako je taj 5. mart bio hladan,. Istog dana oko 18.30 prispela su tri voza, prvi je dovezao železničke činovnike na pojedine stanice, drugi se sastojao od tri lokomotive i služio je za probe mostova, dok su se trećim dovezli direktor ugarskih državnih železnica I načelnik građevinske inspekcije.
Teško je zamisliti tadašnju situaciju u zemlji I svetu kada nisu postojali asfaltni putevi, a drumski i avio saobraćaj gotovo nije ni postojao. Putovanje brodovima je trajalo veoma dugo i bilo uslovljeno vremenskim uslovima, naročito zimi zbog magle. Kopneni saobraćaj se uglavnom obavljao konjima i kočijama, zemljanim putevima, što se naročito pogoršavalo u jesenjim i zimskim uslovima, kada se ovaj saobraćaj obavljao po blatu. Ilustrativan primer daje tadašnji list Zastava:“Idila mršavih poštanskih konja, žednih konduktera, pisama i paketa što putuju po 5 dana od Sombora do Novog Sada preko sivačkog, vrbaškog i kerskog blata – sahranjena je za navek.”
Železnička stanica nalazila se u južnoj periferiji grada na mestu gde je danas Limanska pijaca. Ona je sa gradom bila povezana tramvajem i to sa linijama koje su je povezivale sa današnjom Dunavskom, Temerinskom i Futoškom ulicom. Zgrada se sastojala od centralnog hola sa blagajnama i čekaonicama, kao i od službenih prostorija i restorana. Pored glavne zgrade nalazili su se magacini i zgrada za poštanski saobraćaj i carinu koja je jedina sačuvana zgrada do danas i ona i dalje služi za potrebe pošte.
Kroz novosadsku stanicu svakodnevno je prolazilo na stotine ljudi, bilo je živo i danju i noću. Prve jutarnje novine i svež hleb mogli su se kupiti na železničkoj stanici. Novosadska železnička stanica je bila i stecište čuvenog istorijskog događaja – Tucidanske tragedije. Naime, na Tucindan 4. Januara 1890. god. Jaša Tomić je na prepunoj železničkoj stanici ubio Mišu Dimitrijevića.
Otvaranjem ove pruge, građanima Novog Sada je znatno olakšan put do Beograda, Budimpešte, Beča, Niša, Instambula. Nekada višednevna mučna putovanja u neudobnim kočijama zamenjena su bržim putovanjem udobnim, železničkim vagonima. Iako treba uzeti u obzir finansijski momenat, Novosađanima postaju lakše dostupni budimpeštanska i bečka opera, kao i njihove škole i univerziteti. Putnici vozova postaju naše čuvene porodice i pojedinci (porodica Dunđerski, Laza Kostić, Jovan Jovanović Zmaj, Svetozar Miletić, Isidora Sekulić). Kroz Novi Sad vozom prolaze carevi i kraljevi. Takođe čuveni Orijent ekspres prvo putuje kroz Banat od Pariza do Instambula, preko Kikinde, a kasnije i trasom preko Budimpešte i Novog Sada. Redovna putnica ovog voza je bila Agata Kristi. Korišćenjem železnice transportne mogućnosti su neograničene, dolazi do naglog razvoja putničkog sobraćaja i ogroman broj ljudi se prevozi vozovima radi zadovoljenja svojih ličnih, ekonomskih, obrazovnih i kulturnih potreba.
U periodu između dva rata dolazi do ekspanzije saobraćaja na novosadskoj železničkoj stanici, te se javlja i problem njenog kapaciteta. Posle Drugog svetskog rata, usled širenja Novog Sada, lokacija stanice postaje širi centar grada i sama železnička stanica postaje smetnja daljem urbanističkom razvoju. Most Maršala Tita kao prelazno rešenje je već previše dugo u funkciji, pruga je prolazila kroz Štosmajerovu ulicu u samom Podgrađu Petrovaradina, gde su stanovnici maltene mogli da dohvate voz rukom kroz prozor. U Novom Sadu pruga ide celom dužinom današnjeg Bulevara Cara Lazara, pa zatim trasom današnjeg Bulevara Evrope prema Subotici, dok se jedan krak odvajao prema Somboru (preko današnjeg Bulevara Patrijarha Pavla).. Paralelno sa preseljenjem kompletne industrije u severni deo grada pravi se i novi koncept trasa pruga. Ovo je omogućeno i izgradnjom novog modernog mosta od prenapregnutog betona po projektu inžinjera Žeželja po kome je i dobio naziv.
Gašenje funkcija stare stanice počelo je u maju 1961. Svi naredni vozovi išli su za Beograd novim Žeželjevim mostom, a poslednji putnički voz sa limanske stanice otpremljen je 24.05.1964. godine.
Nova zgrada železničke putničke stanice u Novom Sadu otvorena je u maju 1964. god. Izgrađena je po projektu arhitekte Imrea Farkaša u stilu moderne. Posebnu prepoznatljivost predstavlja karakteristični testerasti krov, koji simbolizuje krovove tipičnih panonskih kuća. Nova zgrada je u periodu 90-ih i 2000-ih ruinirana i od nekadašnjeg ponosa je postala je ruglo grada. Restoran i čekaonice su prestale da se koriste, dok je čistoća je bila na niskom nivou. Sat na staničnoj zgradi je godinama bio pokvaren.
Danas je ova železnička stanica konačno rekonstruisana, prvi put od 1964. godine, i zasijala je starim sjajem, a brza pruga i voz Soko, koji sada saobraća na relaciji Novi Sad – Beograd, za svega pola sata, brzinom od 200 kilometara na sat iz prestonice Srbije stiže u Evropsku prestonicu kulture
