Novosadska trgovačka omladina bila je staleška organizacija osnovana 1902. godine, prema uzoru na beogradsku. Ubrzo nakon osnivanja, postaje jedno od najmoćnijih udruženja u Kraljevini Srbiji. Jedan od najdugovečnijih javnih natpisa na novosadskim fasadama jeste onaj na uglu Bulevara Mihajla Pupina i ulice Ignjata Pavlasa – Dom novosadske trgovačke omladine
Njeno osnivanje trebalo je da utiče na vaspitanje srpskog trgovačkog podmlatka i podizanje domaćeg trgovačkog staleža na što viši nivo. Tim povodom, u zgradi su bile večernja škola, biblioteka, knjižara i svečana sala, zatim kancelarije trgovačke omladine, prostorija za njene društvene programe, kao i stambeni deo i poslovni prostor.
Udruženje je, prvobitno, imalo sedište u Skerlićevoj ulici, ali je preraslo taj prostor, pa je došlo vreme za novu zgradu.
Gradnja zgrade počela je 1931. godine, a najviše zasluga za to imali su novosadski trgovački giganti Nikola Tanurdžić i Miloš Raletić, koji je ujedno bio predsednik udruženja. Zgrada je najpre, usled finansijskih poteškoća, izgrađena bez levog kraka.
Nakon Drugog svetskog rata, zgrada je dobila i četvrti sprat, koji je ranije bio naglašen samo na centralnom delu, a šezdesetih godina prošlog veka spojena je sa susednim Trgovačkim domom, u kojem je danas Radio Novi Sad. Nakon 1945. cela zgrada je nacionalizovana, prostorije Novosadske trgovačke omladine preuređene su u stanove, a u prizemlju je otvorena Gradska apoteka.
Zgrada je poznata i po tome što je sedamdesetih godina prošlog veka , uz njeno desno krilo bio čuveni korzo.
Đorđe Tabaković
Đorđe Tabaković nesporno je najveće ime novosadske moderne arhitekture. Pripada plejadi prvih srpskih arhitekata koji su prihvatili moderni internacionalni stil unutar koga će ostvariti svoj individualni arhitektonski izraz.
Đorđe Tabaković je rođen 3. maja 1897. u Aradu gde je završio osnovnu školu i gimnaziju. Započinje studije arhitekture u Budimpešti, a zbog izbijanja rata, studije arhitekture okončava na Arhitektonskom odseku Tehničkog fakulteta u Beogradu 6. marta 1922. Naredne dve godine provodi u Beogradu, kao arhitektonski pripravnik. U periodu od 1923. do 1924. Tabaković boravi u Parizu, u ateljeu arhitekata Eduarda Andrea i Žaka Mišela. U vremenu od 1925. do 1928. Tabaković radi kod oca u Aradu učestvujući u razradi projekata. Od 1928. porodica se seli u Novi Sad gde će Tabaković provesti čitav svoj radni vek. Za samo desetak godina aktivnog projektantskog delovanja Tabaković će samo u Novom Sadu projektovati i izvesti preko pedeset građevina različitih namena, privatne kuće i vile, višespratne stambene zgrade, javne i kulturne ustanove, fabrike i mnogobrojne manje graditeljske poduhvate. U isto vreme Tabaković će širom Vojvodine graditi kao pravi regionalni arhitekta. U velikom i kvalitetnom arhitektonskom opusu, ostvarenom uglavnom u Novom Sadu i na području Vojvodine, Tabaković će stvoriti neka od najlepših dela srpske moderne međuratne arhitekture. U Novom Sadu Tabaković je, između ostalog, projektovao i izveo: hotel „Park“ i zgradu Crvenog krsta (1930), kuću porodice Vermeš u Futoškoj ulici i Dom novosadske trgovačke omladine (1931), Klajnovu palatu i zgradu dr Jovanovića u ulici I. Ognjanovića (1932), zgradu dnevnog lista „Jugoslovenski dnevnik“ u ulici J. Đorđevića i zgradu društva „Kora hleba“ u ulici S. Marinković (1933), veliku Tanurdžićevu palatu (1934), slikovitu kuću Deđanskih u Radničkoj ulici (1934), Sokolski dom, danas Pozorište mladih (1935), Dečije sklonište u Pionirskoj ulici (1936), stambenu zgradu Trgovačke obrtne banke, u blizini Radničkog doma (1938), hotel „Rex“ kao dogradnju Tanurdžićeve palate (1939), Šegrtski dom (1940) i mnoge druge. Po Tabakovićevim projektima u Zrenjaninu su podignuti Dečiji dom (1935) i Berza rada (1939), u Subotici Berzu rada (1935), u Kikindi Đački i Sokolski dom i dr. Za Srpsku pravoslavnu crkvu projektovao je više manjih hramova u Stajićevu, Horgošu, Ruskom Selu, Vojvodi Stepi i Banatskom Aleksandrovcu, a u Sremskim Karlovcima Patrijaršijsku biblioteku (1938). Za rimokatoličku crkvu izveo je više projekata obnove i restauracija.
Za vreme rata Tabaković je prestao sa projektantskom delatnošću. Posle rata Tabaković se više nije aktivno bavio projektovanjem i gradnjom. Držao je stručna i popularna predavanja, bio je dugo profesor na umetničkoj školi, bavio se fotografijom, dizajnom, publicistikom, prevođenjem i, povremeno, uređenjem enterijera. Umro je 1. septembra 1971. u Novom Sadu, a urna sa njegovim pepelom položena je u rozalijum na beogradskom Novom groblju.
